Na specjalną prośbę - opowiadanie konkursowe

Przepraszam za kolor opowiadania, ale coś się stało i tło oraz litery stały się białe :(
FanGirlLia, poprosiłaś bym opublikowała moje konkursowe opowiadanie, ponieważ wyraziłaś chęć przeczytania go.
Oto one (mam nadzieję, że ci się spodoba, liczę na szczerą opinię ;) )
Gwoli wyjaśnienia: na konkurs trzeba było napisać ff (do max. 3 stron A4) o jakiejś znanej polskiej osobistości, więc wybrałam Annę Dereszowską - ułatwieniem jest to, że ta pani była uczennicą tej samej szkoły, której uczennicą teraz jestem ja, więc mogłam opisać lepiej aulę, sprawdzić kto był jej wychowawcą oraz dyrektorem szkoły, a także wiem więcej o historii budynku i szkoły, co pomogło mi w napisaniu. Zresztą zobaczycie ;)

Ster czasu

  1 wrzesień 1995 rok

    Ania Dereszowska stanęła przed drzwiami auli III Liceum Ogólnokształcącego w Katowicach, wzięła głęboki wdech, wyprostowała ramiona i spojrzała na wielkie, podwójne drzwi prowadzące na aulę. Wyciągnęła rękę i otworzyła drzwi, co okazało się nie lada wyzwaniem, ponieważ były bardzo ciężkie i masywne.

    Od razu spotkała się z nieprzyjemnym spojrzeniem jednej z członkiń grona pedagogicznego. Kobieta patrzyła na nią z naganą, gdy ta szybko pomknęła na koniec sali i oparła się o zimną ścianę, modląc w duchu, by nikt nie zwrócił zbytniej uwagi na pannę Spóźnialską.

     Na podwyższenie weszła pani dyrektor i rozpoczęła przemowę. Oznajmiła, że nazywa się Teresa Baranowska – Dereszowska oraz powitała przybyłe na uroczystość osoby. 

    Dyrektorka głośno wypowiadała imiona i nazwiska nauczycieli, uczących poszczególne klasy, a wywołani wychowawcy wstawali, ukazując się swoim podopiecznym, dzięki czemu, Ania nie musiała zadzierać wysoko głowy, by dostrzec grono pedagogiczne.

    Przełknęła głośno ślinę, patrząc na górującą postać jej opiekunki. Była to ta sama pani, która zwróciła uwagę na jej lekkie spóźnienie.

     Dziewczyna spuściła wzrok, bojąc się, że jakimś cudem kobieta wyczuje jej spojrzenie i popatrzy tymi zimnymi oczami w jej stronę. Ania wodziła spojrzeniem po delikatnych nierównościach podłogi aż nagle jej oczy zatrzymały się na wypustce w samym rogu auli. Coś było pod podłogą. Zaciekawiona, miała ochotę podejść i przekonać się, co leży ukryte pod kawałkiem drewna. „Spokojnie” – uspokajała siebie w myślach. „Nie zachowuj się jak dziecko. Chyba nie chcesz jeszcze bardziej zwrócić na siebie uwagi, prawda?”

    W końcu ciężkie drzwi zostały otwarte, a ciemna masa ludzi zaczęła wylewać się na szkolny korytarz, zabierając ze sobą gwar i wesołość. Szybko podeszła w kąt sali, ukucnęła i lekko dotknęła złotego przedmiotu. W jednej chwili jej ciało przeszył dreszcz. Szybko podważyła panel i wyciągnęła spod niego pudełko z malutkim sterem zamiast wieczka.      Pudełeczko, które nie chciało się otworzyć.

   Skoro nie dało się ściągnąć steru, to może trzeba było go przekręcić?

   Zakręciła nim w lewą stronę. Jej ciało aż podskoczyło od gwałtownej fali wyładowań, poczuła jak włosy na głowie powoli wygrywają walkę z grawitacją. Zorientowała się, że jej dłonie zniknęły w dziwnej poświacie, wydobywającej się z całego przedmiotu. Gdy promienie zaczęły wspinać się po jej ramionach i szyi, wzięła głęboki wdech, jakby miała wpaść pod wodę.

    Jednak nic takiego się nie stało. Przez ledwie ułamek sekundy czuła się jakby leciała, jej dusza szybowała w obłokach. Nagle została gwałtownie pociągnięta przez niewidzialną rękę i wpadła do własnego ciała, nabierając kształtu, wracając na ziemię, do znajomego, lecz przytłaczającego ciężaru.

   Otworzyła oczy. Wciąż ściskała złote pudełeczko, jednak znajdowała się w całkowicie obcym miejscu. Brakowało wszystkiego, a zwłaszcza olbrzymiego witraża w kształcie rozety, zdobiącego jedną ze ścian. Wstała i wyjrzała przez wysoko osadzone okno. Wszystko było inne. Nawet szkolne mury. Wstrzymała oddech. Gdzie się podziały samochody? Ulice? Sygnalizacja świetlna? W tym świecie ulice wcale nie były pokryte asfaltem, a po twardej nawierzchni poruszały się powozy. Zamrugała oczami. Czy to się działo naprawdę?

   Nagle ktoś złapał ją za ramię i gwałtownie obrócił w swoją stronę. Teraz stał przed nią wysoki, potężny mężczyzna. Ubrany był w trzyczęściowy, trochę dziwny garnitur, w ręce dzierżył laskę z ozdobną główką, jego głowę ozdabiał cylinder, sprawiając że pan wydawał się jeszcze wyższy. Jego twarz zasłaniały gęste wąsy i olbrzymie bokobrody.     

- Wer sind Sie?! Was machst du hier?! – wykrzyknął oburzony. Ania nie uczyła się w szkole niemieckiego, lecz rosyjskiego, ale była zaznajomiona z tym językiem na tyle, by wiedzieć, że mężczyzna właśnie zapytał kim jest i co tutaj robi.

- Ich… Ja przepraszam… Ich ent… - szukała w głowie słowa przepraszam, ale niestety nie mogła go sobie przypomnieć.

- Das Mädchen! Hier! – wykrzyknął mężczyzna, oburzony i zdegustowany jednocześnie. Złapał ją za łokieć i niemal wywlókł z sali, a następnie zaczął ciągnąć po szerokiej klatce schodowej. Z klas zaczęli wyglądać uczniowie. Chłopcy, pragnący przyjrzeć się fenomenowi jakim była dziewczyna w murach tej szkoły. Dziewczyna i to ubrana bardziej nieprzyzwoicie niż największa ladacznica.

   Już wiedziała dlaczego obecność dziewczyny w tejże szkole była nie na miejscu. Była to szkoła męska. Płci żeńskiej wstęp wzbroniony.

  Wyprowadził ją na zewnątrz, a następnie zagrodził drogę kobiecie, idącej z małym chłopcem. Zaczął żywo mówić i gwałtownie gestykulować, co jakiś czas wskazując na lekko zdezorientowaną Anię, która kompletnie nie wiedziała, co mężczyzna mówi.

Kiedy skończył swoją tyradę, szybko wkroczył do budynku.

- Słyszałam, że wtargnęłaś do męskiej szkoły –odezwała się kobieta po polsku.

- Ja wcale nie chciałam. Sama nie wiem jak to się stało… Ja… - urwała, czując na sobie czyjś wzrok. Odwróciła głowę i zorientowała się, że pewien dżentelmen patrzy na nią pogardliwie i niemal rozbiera wzrokiem. Kobieta podążyła za jej spojrzeniem.

- On bierze mnie za prostytutkę! – wykrzyknęła dziewczyna.

- Cicho! Nie wymawiaj tego słowa. Damie nie przystoi wyrażać się w ten sposób.

Ściągnęła z siebie chustę i podała ją Ani.

- Okryj się. I tak będziesz zwracać uwagę, ale może nie będą o tobie wspominać na salonach przez najbliższe sześć miesięcy.

Dziewczyna zawiązała materiał na biodrach, przez co całe jej nogi wraz z butami skryły się pod wzrokiem nieznajomych.

- Chodź. Pójdziemy do mojej, a raczej mojego męża, posiadłości. Dostaniesz herbatę i coś porządnego do ubrania.

- To może zabrzmi dziwnie, lecz… Który mamy rok? – zapytała nieśmiało.

- Tysiąc osiemset dziewięćdziesiąty piąty. Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Może powinien obejrzeć cię lekarz.

- Czuję się doskonale. Tylko… Mogłabym chwilkę odpocząć?

- Oczywiście. Może ja i mój syn oddalimy się od ciebie i zakupimy kawałek chleba?

Nie czekając na odpowiedź, ruszyła w znanym sobie kierunku.

   Ania oparła się o zimny mur i wciągnęła głęboko powietrze. Jednak nie potrafiła odpocząć, ponieważ w jednej chwili bardzo rozbolała ją głowa, a w umyśle zaczął brzmieć natarczywy dźwięk. Odgłosy dziewiętnastowiecznego miasta zaczęły cichnąć, a powtarzający się rytm był coraz głośniejszy, aż w końcu pochłonął całą jej świadomość razem z ciałem.

***

   Ania zerwała się z łóżka, dysząc ciężko. Rozejrzała się dookoła i ze zdumieniem stwierdziła, że znajduje się we własnym pokoju. Jej zegar wybijał głośne dźwięki, próbując uświadomić jej, że już powinna zacząć szykować się do szkoły. Podbiegła do kalendarza, stojącego na biurku i przyjrzała się dacie wypisanej czarnym tuszem. Drugi wrzesień roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego.

    Czyli podróż w czasie była tylko snem. Musiała być tak zdenerwowana pierwszymi zajęciami i spotkaniem z przerażającą wychowawczynią, że jej umysł wytworzył takie obrazy.

    Ale udała mu się jedna rzecz. Ania już wcale nie obawiała się tego nowego dnia. Była gotowa na zmierzenie się z losem. Przynajmniej w prawdziwym życiu nikt nie wyrzuci jej z męskiej szkoły i nie uzna za ladacznicę.