"Magia Faerie była cicha" - pomyślał Kit. Nie słychać było hałasu, zgiełku, błysków świateł czarowników. Pomiędzy jednym oddechem a drugim, Mark, Kieran i Christina po prostu zniknęli."
Wiem, że to pewnie jakaś misja czy coś podobnego, ale tak bardzo chciałabym, żeby oni znaleźli sobie jakiś ustronny pokój, w którym mogliby być tylko we troje i nikt by im nie przeszkadzał.
Nazwa postu jest tłumaczeniem komentarza Cassandry do poniższego fragmentu.
"- Jonathan - Maryse zauważyła. - Czy kiedykolwiek ktoś nazywał cię inaczej?
- Nie - powiedział Jonathan Wayland. - Mój ojciec miał w zwyczaju opowiadać żart o znalezieniu sobie innego Jonathana, jeżeli nie będę sprawował się wystarczająco dobrze.
Isabelle nie sądziła, że to był żart.
- Uważam, że gdy nazywamy jedno z naszych dzieci Jonathan zachowujemy się tak samo jak Przyziemni nazywający swoje dzieci Jebediah - powiedziała mama Isabelle.
- John - powiedział jej tata. - Przyziemni często nazywają swoje dzieci John.
- Naprawdę? - zapytała Maryse i wzruszyła ramionami. - Mogłabym przysiąc, że Jebediah.
- Moje drugie imię brzmi Christopher - powiedział Jonathan. - Możecie... Możecie nazywać mnie Christopher, jeżeli chcecie.
Maryse i Isabelle wymieniły długie spojrzenie. Ona i jej mama zawsze potrafiły komunikować się w ten sposób. Isabelle sądziła, że to dlatego, że były tutaj jedynymi dziewczynami i do tego wyjątkowymi dla siebie nawzajem. Nie mogła sobie wyobrazić swojej mamy mówiącej jej czegoś czego nie chciała usłyszeć.
- Nie będziemy zmieniać twojego imienia - powiedziała mama łagodnie.
Isabelle nie była pewna, czy jej mama była smutna, ponieważ Jonathan myślał, że chcą to zrobić, dać mu inne imię jakby był zwierzątkiem domowym, czy smutna, że on by im na to pozwolił.
- A może przezwisko? - zaproponowała Maryse. - Co sądzisz o "Jace"?"
1. Ten "żart" Valentine'a jest tak śmieszny, że aż wcale. Zwłaszcza, że Valentine miał przecież innego Jontahana.
2. Zrobiło mi się smutno po przeczytaniu fragmentu, w którym Isabelle myśli, że nie mogła wyobrazić sobie by jej mama mówiła jej coś czego ta, nie chciałaby usłyszeć. I przypomniało mi się jak 2 lata później Maryse opowie Isabelle o zdradzie taty. Isabelle na pewno nie chciała tego usłyszeć.
3. Przepraszam, ale ja się rozpłakałam po przeczytaniu tego. To jest krok milowy, rewolucja, to jest... To są prawdziwe narodziny naszego kochanego Jace'a. Wzruszyłam się, naprawdę.
Potrzebuję już tego opowiadania!
