"Tęsknota za domem" - wiersz

Przez ostatni tydzień na lekcjach języka polskiego omawialiśmy wiersze polskich poetów, które poruszały tematy nostalgii. Przez to zrobiłam się melancholijna i zamyślona. W piątek wpadłam na pomysł napisania wiersza o właśnie takiej tematyce. Gdy go przeczytacie to myślę, że domyślicie się kto jest podmiotem lirycznym w tym wierszu (kto mówi w tym wierszu, jeśli ktoś nie wie co to podmiot liryczny, ale myślę, że wszyscy wiecie ;) ) 

 

 

 

"Tęsknota za domem"

 

 

Tęsknię...
Za błękitnym niebem,
po którym białych obłoków stada płyną,
a ptaków rodziny
do odległych krańców Ziemi lecą.

 

Tęsknię...
Za słońcem wstającym
na wschodzie o poranku,
witając się ze światem
złotymi barwami brzasku.

 

Tęsknię...
Za tymi zielonymi wzgórzami
gdzieniegdzie pokrytymi skałami,
surowymi w swym obliczu,
a łagodnymi w dotyku.

 

Tęsknię...
Z leśnym gwarem,
który słychać za drzewnym pagórem,
a spomiędzy jego ramion żywiczych
rozpościera się widok na świat stworzeń dzikich.

 

Tęsknię...
Za jezior przejrzystą,
rześką wodą,
w której rybki wstęgą
migotliwą, ledwo widoczną, płyną.

 

Tęsknię...
Za ojczystą ziemią
z rana skąpaną rosą,
na której polne kwiaty
kolorami tęczy się mienią.

 

Tęsknię...
Za wrzosami fioletowymi
na wietrze szeleszczącymi,
na stoku stromym rosnącymi
i o swój los się nie martwiącymi.

 

Tęsknię...
Za wielką wierzbą,
rosnącą z tyłu domu,
kołyszącą mnie do snu
swą łagodną piosenką.

 

Tęsknię...
Za Mamą
w ogrodzie śpiewającą,
a w bezsenne noce
walijskie kołysanki mi nucącą.

 

Tęsknię...
Za Tatą
rąbiącym drewno siekierą,
a wieczorową porą
siedzącym w fotelu z zamyśloną miną.

 

Tęsknię...
Za Cecily, moją siostrą młodszą
na koniu jak szalona jadąca,
zawsze mnie podpuszczającą
i najczęściej wygrywającą.

 

Tęsknię...
Za Ellą, moją siostrą starszą
patrzącą na mnie z matczyną troską.
Niestety nie spotkam jej już na Ziemi,
co najwyżej po drugiej stronie rzeki.

 

Tęsknię...
Za bezpieczeństwa poczuciem
i rodziców codziennym uściskiem.
One każdy kąt ocieplały
mojej poetyckiej duszy.

 

Tęsknię...
Za rannymi przepychankami z siostrami
i wspólnymi posiłkami.
Za urodzinowymi przyjęciami
i wspólnie ozdabianymi choinkami.

 

Tęsknię...
Za wspinaczkami górskimi,
mną razem z Tatą szczyty zdobywającymi.
Dawały one zawsze uśmiechy
co oznaczało, że są to dobre czyny.

 

Tęsknię...
Za wyściagami na drzewach
i deklamowaniem poezji w konarach.
I za ich bujaniem w przód i w tył,
czując się jakbyś latał w przestworzach i Ty.

 

Tęsknię...
za Walią w całym swym pięknie
i za miłością w każdej odsłonie.
Czyli za życiem straconym
i już nigdy nie odzyskanym.

 

I tak już kufry swych błędów
od lat ciągnę w dal
i od sióstr i rodziców
oddalam się od lat.

Jeśli ktoś się nie domyślił to podmiotem lirycznym tego wiersza jest William Herondale.

I co sądzicie? Już dawno nie pisałam nic z liryki, więc mam nadzieję, że nie wyszło tak źle. Podoba się, czy raczej nie? Piszcie w komentarzach ;)